اگر سرامیک کف و بدنه با تاریخ بشریت از دوران ماقبل تاریخ همراه بوده است، قطعا دلیلی دارد. این ماده ای انعطاف پذیر و قابل کنترل است، هم ماده خام برای خلق اشیاء بی شمار با کاربردهای مختلف و هم نوعی بیان هنری است.
تولید سرامیک در تنوعات متعدد خود (ماژولیکا، سفال، چینی و…) بسیاری از مناطق کشور ما را تحت تاثیر قرار داده است.
مناطق جنوبی میراث گرانبهای یونان را به ارث برده اند و از آن زمان آثار سرامیکی زیبایی تولید می کنند. و همچنین مناطق مرکزی که در عوض دانش باستانی خود را مدیون اتروسک ها هستند.
Orvieto، Siena و Faenza از قرون وسطی مراکز مهم تولید بوده‌اند، در حالی که فلورانس، جایی که تولید سرامیک در آن از قرن 12 تایید شده است، در دوران مدیچی با دوک بزرگ فرانچسکو یکم رهبر این هنر شد.
یک آزمایشگاه و یک کوره در باغ های بوبولی برای تولید مایولیکا ایجاد کنید. در اواسط قرن هجدهم، کارخانه Carlo Ginori (1737) ابتدا به مایولیکا و سپس به چینی جان داد.
در منطقه مارکه، بین قرن‌های 15 و 17، مراکز اوربانیا (که در سال 1994 به عنوان منطقه تولید سرامیک‌های هنری و سنتی توسط AICC، انجمن شهرهای سرامیک ایتالیا شناخته شد)، کاستلدورانته، اوربینو و پسارو نیز بودند.
مهم است، آنها منطقه تولید را تولید کردند و هنوز زنده است، به قول D’Annunzio، “اشکال باستانی از لطف بی نظیر”.
با بازگشت به Umbria، تاریخ معتبری که هنوز هم امروز وجود دارد، سرامیک Deruta است که حداکثر الهام خود را در دوره طولانی از نیمه دوم قرن پانزدهم تا کل قرن هفدهم می یابد.
شمال همچنین دارای مراکز تولید سرامیک معروف است، مانند ساوونا و آلبیسولا در لیگوریا، جایی که این فرآیند به لطف حوضچه های رسی متعددی که در این منطقه یافت می شود، منشأ بسیار باستانی دارد، یا سرامیک های ونتو، که لحظه طلایی خود را در این منطقه تجربه می کند. قرن 18، به لطف کشف راز چینی در اروپا.
